Debaty oksfordzkie
Debata oksfordzka jest bardzo sformalizowanym rodzajem dyskusji, w której dwie drużyny toczą uporządkowany spór wokół prawdziwości postawionej w debacie tezy, wobec której zajmują ustalone wcześniej w wyniku losowania stanowisko.
Zasady debaty
W debacie uczestniczą dwie czteroosobowe drużyny. Zadaniem jednej z nich (propozycji) jest zgodzenie się z tezą, podczas gdy druga drużyna (opozycja) musi tej tezie zaprzeczyć.
Teza to twierdzenie, co do którego istnieją argumenty „za” oraz „przeciw”. Przykładowa teza to: „Sportowcy nie powinni angażować się politycznie”.
Podczas debaty każda przemawiająca osoba dysponuje ograniczonym czasem (5 minut) na przedstawienie swojego zdania. Po upływie tego czasu Marszałek prosi mówcę o zakończenie wystąpienia.
Drużyna przeciwna może zgłaszać pytania lub informacje odnoszące się do treści mowy. Każdy mówca powinien przyjąć przynajmniej dwa pytania w ciągu swojej mowy.
Podczas debaty każda drużyna może raz (i tylko raz!) użyć formuły „ad vocem” – krótkiego kontr-wystąpienia następującego od razu po przemówieniu, do którego zgłoszono ad vocem. Ad vocem trwa maksymalnie 1 minutę
Debatę wygrywa wskazana przez sędziów drużyna, która przedstawiła lepiej przeanalizowane argumenty i skutecznie podważała argumentację oponentów.
Role mówców
Pierwsza mowa ma na celu wprowadzenie do tematu debaty. Wyjaśniane jest znaczenie tezy oraz nakreśla się linię argumentacyjną drużyny.
Podczas drugich mów, przedstawia się kluczowe argumenty przygotowane przez drużynę. Nie należy skupiać się na ich liczbie – dla zwycięstwa w debacie znacznie ważniejsza jest dogłębna i skuteczna analiza niż liczba pomysłów.
Trzeciem mowy to natomiast tzw. mowy kontrargumentacyjne. Pozwalają drużynie podważyć prawdziwość tez wygłaszanych przez ich przeciwników.
Na poziomie czwartych mów następuje podsumowanie debaty ze wskazaniem osi sporu oraz wagi poszczególnych argumentów.